Jarmuż jest w Polsce rośliną zbyt mało docenianą.
Wartość odżywcza jarmużu polega przede wszystkim
na wysokiej zawartości soli mineralnych.
Jarmuż zawiera najwięcej ze wszystkich warzyw wapnia, a przy tym wapń ten jest łatwo przyswajalny, gdyż warzywo to nie zawiera kwasu szczawiowego.
Liście jarmużu zawierają znaczną ilość fosforu i sporo żelaza.Również zawartość witaminy C w jarmużu
jest duża, z warzyw tylko papryka ma jej więcej.

Najdelikatniejsza, najlepsza część to postrzępiona
falbana brzegu liścia. Młode listki nadają się do jedzenia w całości, natomiast z większych i starszych należy usunąć  grube łodygi i nerwy. Ponieważ jarmuż jest pokarbowany, płuczemy go dokładnie i wielokro-
tnie w dużej ilości wody.
Na szczęście roślina jest zahartowana i nie padnie zemdlona jak rachityczna szklarniowa sałata.
Jeśli mamy nadwyżki, możemy je włożyć do foliowych worków i zamrozić; potem wrzucamy do gotowania, nie rozmrażając. Jarmuż zimuje w polu, a jego wartości odżywcze po przemarznięciu nie maleją.

Jarmuż można smażyć, blanszować lub piec, a młode listki także zjeść w całości na surowo z oliwą lub sosem. Długo obrabiany traci, niestety, żywy kolor. Sprawdza się jako farsz, składnik zapiekanki lub w zupie. Chętnie przyjmuje wszelkie przyprawy: czosnek i chilli, gałkę muszkatołową i pieprz, korzeń imbiru i sos sojowy, nasiona kopru, kminku i selera. Zdecydowanie lubi tłuszcz. Służy mu oliwa z oliwek, masło,roztapiający się wędzony boczek lub kiełbasa.